body=[<b>Beschrijving:</b> Laurien Vermulst<br><b>Datering:</b> 15 september 1994<br><b>Fotograaf:</b> Kippa<br><b>Nummer:</b> 95667-620-410<br><b>Bron:</b> ANP]

afb. Kippa, 15 september 1994

Laurien Vermulst

's-Hertogenbosch 14 juni 1960

De weegschaal moet altijd mee in de bagage

Als roeister Laurien Vermuist herinnerd wordt aan de Olympische Spelen, betreurt ze nog altijd de onvoltooide trilogie. Vierde en zesde wordt ze in respectievelijk 1992 en 1996. Een blessure van haar roeipartner haalt een streep door Sydney 2000. Ze hockeyt bij Den Bosch, maar haalt de Olympische Spelen in een roeiboot. "Toen ik ging studeren in Utrecht kreeg ik op de hockeyclub het advies om in Utrecht te gaan roeien. Als hockeyster was ik wel fanatiek en ik kon goed lopen, maar technisch was	68
het iets minder", vertelt Laurien Vermulst. "Met hockey ben ik niet verder gekomen dan dames-2. Ik ging op hockey toen ik op de middelbare school zat. Eerst meisjes A-2, daarna A-1. De grote hockeyjaren van Den Bosch waren toen nog niet aangebroken." De switch valt prima uit. Met Ellen Meliesie, haar jarenlange roeipartner, wordt ze wereldkampioene roeien op het onderdeel 'lichte dubbel-twee' (1988) en grossiert ze tien jaar lang in finaleplaatsen op WK's, wereldbekerwedstrijden en Olympische Spelen. Twee Olympische Spelen maakt ze mee, in 1992 (Barcelona) en 1996 (Atlanta). Nummer drie mist ze. Met Hedi Poot bemachtigt ze een startbewijs in de lichte dubbeltwee voor de Spelen in 2000, maar Sydney blijft buiten bereik. "Ik was al gestopt toen Sydney eraan kwam. Bijzondere Spelen leken me dat. Australië is erg sportminded, lang niet zo nationalistisch als die Amerikanen. In Atlanta, in 1996, hadden ze alleen belangstelling voor hun eigen sporters. Voor de rest van de wereld hadden ze niet veel oog. Sydney leek me daarom wel leuk om nog een keer mee te doen. Daarom ben ik eind 1998 weer begonnen nadat ik eigenlijk was gestopt na de Spelen van 1996. Het Nederlandse niveau in het lichte roeien was niet omhoog gegaan. Het moest kunnen. Op het WK van 1999 haalden we de finale, maar toen mijn partner in het olympisch	69
jaar geblesseerd raakte, was er niemand anders. Toen ben ik maar voorgoed gestopt." Op de Olympische Spelen bereikt ze twee keer de finale, op de roeibaan van het meer van Banyoles, op 130 kilometer van Barcelona, grijpt ze in 1992 met de dubbelvier net naast het brons: vierde worden ze. Vier jaar later wordt ze op Lake Lanier, 88 kilome-ter ten noorden van Atlanta, met Ellen Meliesie zesde in de finale lichte dubbel-twee. Laurien Vermulst wordt geboren op 14 juni 1960 in Den Bosch. Ze groeit op in de Hertog Janstraat in Den Bosch-Zuid. Na de Lucasschool wacht haar de atheneum-opleiding op het Sint-Janslyceum. Daar begint ze te sporten. Als ze in Utrecht psychologie gaat studeren, volgt ze het advies op de hockeyclub om te gaan roeien. "Op de introductieweek kwam ik al meteen in contact met iemand die bij Triton roeide. In 1982 roeide ik al internationaal, eerst nog bij onder de 23. Eerst roeide ik nog in het zware veld. Toen het lichte roeien werd ingevoerd, kon ik daarvoor kiezen. Ik zat altijd op de grens, in de winter was ik altijd wat zwaarder, in de loop van het voorjaar moest ik steeds wat afvallen. Zeker in olympische jaren was dat geen probleem." Als er gepresteerd moet worden, weegt de 1 meter 74 lange roeister 59 kilo, het maximale gewicht in de lichte categorie. In de winter loopt dat op tot zon 63 kilo, maar vanaf januari volgt ze steevast een dieet. Om te peilen dat ze de limiet niet overschrijdt behoort een weegschaal tot haar vaste bagage. 'Die weegschaal moest ik altijd ijken op de roeibaan omdat er anders wel eens enkele honderden grammen verschil wilden optreden", weet Laurien Vermulst maar al te goed. Stoppen met wedstrijdsport betekent voor Laurien Vermulst geen einde aan de roeisport. Ze zet zich in voor de belangen van sporters als lid van de atletencommissie van NOC*NSF en de internationale roeifederatie FISA. Ze blijft ook actief als coach en bij haar roeiclub Triton wordt ze benoemd tot erelid. Actief roeister is Vermulst, nu 51 jaar, nog bij Willem III in Amsterdam. "Daar roeien we elke zondag met een groep van twaalf tot veertien dames, allemaal roeisters die op het niveau van Olympische Spelen actief zijn geweest. We roeien in wedstrijden als Head of the River op de Amstel en gaan elk jaar wel naar een wedstrijd in het buitenland. Zo hebben we nu al negen keer meegedaan aan de Engelse Head op de Thames. Met lopen, fietsen, roeien en coachen ben ik behoorlijk actief in de sport." Als afgestudeerd psychologe arbeids-organisatie heeft ze geen werk gevonden in haar vakgebied. Ze werkt nu alweer een tijdje als business-analist bij IT-bedrijf Cap Gemini. "Als een bedrijf nieuwe applicaties nodig heeft, word ik ingeschakeld om te inventariseren welke nieuwe applicaties het meest geschikt zijn. Om in dat proces te weten te komen wat het meest wenselijk is, heb ik indirect toch wel baat bij mijn opleiding psychologie", vertelt Vermulst, die geen relatie of kinderen heeft. De band met Den Bosch bestaat nog altijd. Haar ouders wonen er. "En ik ben er vaak als de tante van mijn neefjes en nichtjes. Dat bevalt goed."	70

Olympische sporen in s-Hertogenbosch (2012) 68-70

2012

Henk Mees en Piet Lauwen

Laurien Vermulst : De weegschaal moet altijd mee in de bagage
Olympische sporen in 's-Hertogenbosch (2012) 68-70

Bossche Encyclopedie |